اوپنهایمر و باربی یک موضوع واحد مشترک دارند

نولان سه گانه بتمن خود را مطابق با استاندارد والایی که برای خود تعیین می کند ساخته است، فقط برای ایجاد یک واکنش زنجیره ای که اکنون بازار را با چشم های CGI کارخانه ای بمباران کرده است. با توجه به این همه تقویت پرشور او برای فناوری فیلم های آنالوگ، منطقی است که نولان به دستان او از بالا نگاه کرده است و با دیدن آخرین تحولات در DCEU حداقل یک یا دو بار فکر کرده است که چه وحشتی به بار آورده است.

باربیدوگانگی پرده سوم درباره باربی به چه معناست هرگز حل نمی شود، اما گرویگ و نویسنده همکار نوآ بامباخ حول این ایده هستند که او می تواند برای هر کسی که او را می خواهد، هر آنچه که نیاز دارد باشد. این نتیجه نزدیک به تز در مورد زنانگی است که در یک مونولوگ توسط شخصیت نرمی آمریکایی فررا خلاصه شده است، در انتهای طناب او با انتظارات غیر واقعی و استانداردهای دوگانه پوچ تحمیل شده بر زنان. آنها باید تسلیم شوند، بدون اینکه مانند هول‌ها از تن بیرون بیایند، به اندازه کافی زنانه باشند، اما حباب‌دار نباشند، جدی باشند اما نه هم جدی احساسات فراق شکل یک التماس را به خود می گیرد که فقط به عشق خدا اجازه دهید زنان زندگی کنند. (برای اهداف فیلم، خدا روث هندلر خالق باربی است.)

باربی از تضادهای یک اثر هنری اصیل، گویا و فردگرایانه بودن که تحت حمایت یک شرکت تولید شده است، عرق می‌کند. اوپنهایمر تبدیل به یک کابوس از بدترین سناریوی خود می شود. نولان قوس اخلاقی جی. رابرت اوپنهایمر، فیزیکدان پروژه منهتن را دنبال می کند که پس از مشاهده سوزاندنی که در ناکازاکی و هیروشیما ایجاد کرد، بر ضد اشاعه هسته ای تاکید کرد.

از طریق مبارزه برای حفظ خودمختاری در حین کارکرد با سیستم‌های نهادی بزرگ – مفهومی که شکاف این فیلم‌ها را بین سیاست جنسیتی و سیاست ساده پر می‌کند – آنها در مراحل مختلف فکری به نتیجه‌هایی می‌رسند. خشمگین و در عین حال تمام نشدنی، باربی مانند بیانیه هنرمندی است که بهترین تلاش خود را برای حفظ خود در حین مانور دادن در ماشین هالیوود انجام می دهد. تیره و تار و شکست خورده حتی در پیروزی های حرفه ای، اوپنهایمر از کسی می آید که مدت هاست امید به تصویر بزرگ تصاویر بزرگ را رها کرده است.

و با این حال، نمی توان انکار کرد که تعداد بیشماری از دختران با بهترین دوست خود در زمان بازی احساس می کنند. در حالی که باربی از بعد فانتزی خود در ساختگی به واقعیت سفر می کند و به عقب برمی گردد، او چالش های دائمی را برای تصور خود از خود ایجاد می کند و در نهایت به انسانیت ساده ای می نشیند که در یک خط پانچ عالی اسیر شده است.

عکس: ملیندا سو گوردون/یونیورسال پیکچرز