قبل از اینکه نیویورک را بشناسم، شهر آزادی را شناختم: مروری بر تنظیمات GTA IV

در کودکی، شهر مرا می ترساند. برخی از اولین خاطرات من از آن عبارتند از: دیوارهایی از عابران پیاده که فقط به دلیل تراکم زیاد افراد حاضر در معابر با یکدیگر برخورد می کنند. برخی دیگر شامل این است که من به آسمان خراش های غیرممکن بلند نگاه می کنم و از اینکه در مقایسه با آن کوچک بودم ناامید می شوم – یا منظره وحشتناک شهر را در زیر خود از بلندترین نقاطش تصور می کنم. خودروهای تندرو یک تهدید بوده و هستند، و در شهری با ساختمان‌های بی‌نهایت بلند و خیابان‌های طولانی، بزرگ‌ترین نگرانی من در کودکی گم شدن بود. یکی از اولین سفرهای انفرادی من به شهر دقیقاً آن کابوس را دید. در مقایسه، می‌توانستم در کاوش‌هایم در شهر آزادی از اتاق خواب پسرعموهایم، که به اندازه کافی برای بازی GTA IV در آنجا رفت و آمد می‌کردم، بی‌باک و دقیق باشم.

چیزی که برای من خنده‌دارتر از این است که شهر GTA IV چه احساسی دارد، این است که چه چیزی در نسخه لیبرتی سیتی آن برش را ایجاد نمی‌کند و به وضوح به دورانی که این بازی در آن ساخته شده اشاره می‌کند. ویلیامزبورگ، محله ای که من در بیشتر زندگی ام بزرگ شدم، در هیچ جای بازی وجود ندارد، نادیده انگاشته ای که فقط قبل از دهه 2010 و انفجار تغییراتی که محله را به تقلید از خودش و مرکز بروکلین تبدیل می کرد انجام می شد. . GTA هرگز در مورد اینکه چه کسی و چه چیزی را طنز می کند خجالتی نبوده است، با GTA V در سال 2013، هیپسترها و افراد فنی در سواحل دیگر را هدف گرفته است. هر چند در همان زمان، هر دو گروه به ویلیامزبورگ و بخش هایی از بوشویک نیز حمله کردند. ، که مورد آخر حداقل در بخش هایی از Schottler درون بازی وجود دارد. یکی تصور می‌کند که لیبرتی سیتی مدرن آن‌ها را به بزرگ‌ترین بخش مربوطه از بروکر تبدیل می‌کند، و خیابان‌ها را پر از هیپسترهایی با لباس‌های عجیب و غریب می‌کند که در راه رسیدن به نزدیک‌ترین کافه، پرمدعاترین چیزهایی را که تا به حال شنیده‌اید، به‌عنوان نوعی ضربات بی‌دندان در میان مردم می‌گویند. همانطور که ایستاده است، هیچ جا در چشم نیست. این به معنای محکوم کردن Rockstar نیست که به اندازه کافی پیش‌بینی نمی‌کند تا آنها را بنویسد، اما یک مشاهده خنده‌دار با توجه به افزایش شهاب‌سنگ هر دو محله در سال‌های بعد است. بسیاری از چیزهایی که در سال‌های پس از پر شدن فضای خالی GTA IV در مورد نیویورک کسب کرده‌ام، به حساب نمی‌آیند، و این باعث می‌شود که ادای احترامی عجیب به مکانی باشد که قبل از اینکه از من دور شود، به‌طور گذرا می‌شناختم.

از هر کسی که تا به حال در نیویورک نشان داده ام بپرسید و آنها به شما خواهند گفت که من از خودم به عنوان “بدترین نیویورکی” یاد می کنم. دلیلش این است که برای طولانی‌ترین زمان زندگی‌ام، آن را نمی‌دانستم. من شهر را به عنوان یک خط افق می‌دانستم که می‌توانستم از پنجره و نقشه‌هایی که می‌توانستم به صورت آنلاین به آنها مراجعه کنم، ببینم، اما به ندرت بیرون می‌رفتم و خانه‌ام را کاوش می‌کردم. من نمی‌توانم از بالا در شبکه منهتن به شما بگویم و مطمئناً نمی‌توانم شما را به مکان خاصی راهنمایی کنم. در اوایل زندگی، داشتن یک خانواده مهاجر شلوغ که نمی توانستند من را در کودکی بیرون بیاورند، به راحتی قابل تشخیص بود. با این حال، بعدها در زندگی، زمانی که در نوجوانی فرصت‌ها به وجود آمد، اضطراب‌های اجتماعی و متأسفانه رفتارهای آموخته‌شده بود که مرا در خانه نگه می‌داشت و به جای آن بازی می‌کردم. و بنابراین برای طولانی‌ترین زمان در زندگی‌ام، هیچ شناخت صمیمی یا ارتباطی با تنها مکانی که تا به حال خانه خوانده‌ام نداشتم. این حداقل تا زمانی بود که Grand Theft Auto IV وارد زندگی من شد.