نقد و بررسی Transformers: Rise Of The Beasts – Robots In Decline
مشکل بزرگ داستان در اینجا همان مشکلی است که همیشه داشته است: این فیلم ها علاوه بر فروش بلیط، سعی در فروش اسباب بازی به شما نیز دارند. در ذهن حداقل برخی از قدرت‌های هاسبرو و پارامونت، کیفیت داستان‌گویی احتمالاً مرتبط نیست. Transformers: Rise of the Beasts دارای پنج فیلمنامه نویس معتبر است، و مطمئناً احساس می شود که داستان حداقل در این جهات مختلف کشیده می شود.
Rise of the Beasts، کارگردان Creed II، استیون کپل جونیور، به نظر نمی رسد وحشتناک یا هر چیزی شبیه آن به نظر می رسد که یک امر کلی با بودجه کلان و CGI سنگین است. هیچ ذوقی، هیچ امضایی در آن وجود ندارد. و بنابراین، بد بودن داستان یک مشکل اساسی است، زیرا ساخت فیلم تجربه را برای جبران آن بالا نمی برد.
Scourge (پیتر دینکلیج)، ستوان ارشد Unicron جهان خوار، به دنبال یک مک گافین به نام کلید transwarp است که اتفاقاً روی زمین است (عجیب است که چگونه این اتفاق می افتد) و آن جانوران از عنوان، ماکسیمال ها، از آن محافظت می کنند. . حتی با وجود تمام نمایش‌ها، آنها هرگز واقعاً نمی‌دانند که چرا ماکسیمال‌ها کلید transwarp را به زمین آوردند و سپس هرگز حرکت نکردند. ظاهراً این همان کاری است که ترانسفورمرز انجام می دهد.
خیلی عالی است، راموس و دیویدسون هر دو خنده دار هستند، و فیلم در واقع در این قسمت نفس می کشد – برای این بخش از فیلم، تا زمانی که نوح برای اولین بار با شرور Scourge روبرو می شود، احساس می کند که یک فیلم کاملاً خوب است. اما زمان زیادی نداریم که از آن لذت ببریم تا اینکه طرح مملو از ترانسفورماتورهای جدید شود که به مجموعه ای از نمایش نیاز دارند تا توضیح دهند چرا حتی اینجا هستند. این بار، ما هیچ بدی Decepticon نداریم، اما دو جناح جدید دریافت می کنیم که هرکدام به توضیحات علمی جداگانه خود نیاز دارند.
زمانی که مایکل بی فیلم های Transformers را کارگردانی می کرد، آنها دقیقاً اوج داستان سرایی نبودند. در واقع، آنها داستان‌های وحشتناکی داشتند که حتی هرگز با هم معنا پیدا نمی‌کردند – هر فیلم جدید با برخی افشاگری‌ها آغاز می‌شد که باعث می‌شد هر فیلم قبلی حتی کمتر از آنچه قبلاً داشتند، معنا پیدا کند. اما آنها همچنین فیلم‌های مایکل بی بودند، به این معنی که (به غیر از Revenge of the Fallen) آنها اکشن بسیار دوپه‌ای داشتند و عموماً حتی در طول قسمت‌های غیر اکشن بیمار به نظر می‌رسیدند.
در عین حال، ما یک شخصیت اصلی دیگر نیز داریم، النا (دومینیک فیشبک)، که برای طرح داستان مهم است، زیرا او یک باستان شناس است که تمام دانش تاریخی مرتبط را دارد. اما النا تا زمانی که به نیمه راه نرسیده ایم با هیچ یک از شخصیت های مهم دیگر ملاقات نمی کند و فیلم واقعاً نمی داند که فراتر از کارکرد اصلی اش که همه را به سمت داستان سوق می دهد، با او چه کند. برای بخش‌های بزرگی از فیلم، النا به نوعی آنجاست.
Transformers: Rise of the Beasts فیلم وحشتناکی نیست، اما چیزهای بسیار کمی در مورد آن وجود دارد که به خصوص خوب است. بعد از یک افتتاحیه امیدوارکننده، تبدیل به یک جشنواره اکشن کلی CGI می شود که من را بی حس کرد. اما اگر می‌خواهید فرنچایز بزرگ خود را بر روی یک جفت مجری جدید متمرکز کنید، واقعاً می‌توانید خیلی بدتر از آنتونی راموس و دومینیک فیشبک انجام دهید.
در پایان آن، ماکسیمال ها به عنوان مهمان در فیلم خودشان به پایان می رسند. آنها حتی در نیمه اول فیلم به غیر از پیش درآمد حضور ندارند، بنابراین تضاد بزرگ فیلم بیشتر شبیه به Optimus Prime در مقابل Scourge است، با میمون Optimus Primal و گروه حیوانات او در درجه اول یک باند شرور هستند. یارانی مانند Dinobots در عصر انقراض بودند.
اما وقتی نوح را می‌بینیم که برادرش را به بیمارستان می‌برد، او از درمان امتناع می‌کند، زیرا آنها از پرداخت هزینه‌های پزشکی بسیار عقب مانده‌اند – و بنابراین نوح و دوستش ریک (توبه نویگوه) سعی می‌کنند این مشکل را با دزدی بسیار بسیار زیبا حل کنند. ماشین. اما یک مشکل بزرگ وجود داشت: همانطور که ممکن است انتظار داشته باشید، ماشینی که نوح می دزدد یک ترانسفورماتور به نام میراژ است.
اما آنجا بود هسته چیز جالبی در اینجا بود و با آنتونی راموس و شخصیتش نوح دیاز شروع شد. برخلاف فیلم‌های لایو اکشن قبلی شخصیت‌های اصلی ترانسفورمرز، نوح در یک آپارتمان هولناک زندگی می‌کند و زندگی‌ای دارد که برای اکثر ما آشناست – او شکسته است، استرس دارد، و برادر کوچکش به درمان‌های پزشکی برای کم خونی داسی‌شکل نیاز دارد. آنها نمی توانند هزینه کنند. و این فیلم در سال 1994 می گذرد، بنابراین بسته به جایی که شما در آن زندگی می کنید، وضعیت احتمالاً حتی بدتر از امروز است.
میراژ با صداپیشگی پیت دیویدسون، یکی دیگر از واژگونی های فرمول لایو اکشن ترانسفورمرز است که تا این لحظه، بامبلبی را به عنوان دوست اصلی شخصیت اصلی انسان نگه می داشت، در حالی که تقریبا هرگز به او اجازه نمی داد با صدای خودش صحبت کند. میراژ در نقطه مقابل طیف قرار دارد: او حاضر نیست هرگز ساکت شود.
برای مدتی، Transformers: Rise of the Beasts به نظر می‌رسید که ممکن است بامبلبی دیگری باشد – فیلمی از Transformers که فاقد هیچ‌یک از پیتزاهای فیلم‌های مایکل بی است، اما در واقع داستان مناسبی درباره شخصیت‌هایی که واقعاً به آنها اهمیت می‌دهید، روایت می‌کند. برای 45 دقیقه تا یک ساعت اول، ما قانع‌کننده‌ترین و قابل‌اعتمادترین نسخه را از داستان در مورد یک فرد معمولی دریافت می‌کنیم که به طور تصادفی با یک ربات بیگانه دوست می‌شود که مخفیانه یک ماشین بود. اما پس از آن داستان واقعا شروع می شود، و ناگهان ما در حال تماشای یک فیلم مایکل بی ترانسفورمرز هستیم – اما بدون مهارت بی به عنوان یک فیلمساز اکشن.
