چگونه Exp Share در RPG های مدرن تکامل یافته است

من اولین بار نام Exp Share را شنیدم – مکانیکی که در آن همه اعضای حزب بدون توجه به اینکه در نبرد هستند امتیاز تجربه کسب می کنند – در Pokemon. بسیاری از بازی‌های RPG سطحی از آن را دارند. گاهی اوقات، فقط برای اعضای حزب فعلی شما است. گاهی اوقات برای کل فهرست است. عدم وجود یا اجرای محدود آن به ویژه هنگام بازدید مجدد از بازی های قدیمی مانند Persona 4 و مقایسه آنها با بازی های جدیدتر مانند Pokemon Scarlet و Violet خودنمایی می کند. علیرغم آنچه که ممکن است در ابتدا یک ویژگی جزئی کیفیت زندگی به نظر برسد، وجود – یا فقدان آن – می تواند تأثیر زیادی بر روی یک بازی داشته باشد و باعث شود شما بسیار متفاوت از آنچه در غیر این صورت انجام می دادید بازی کنید.

من آن را Exp Share می‌نامم، زیرا در Pokemon به آن می‌گویند و به نظر نمی‌رسد که نام شناخته‌شده دیگری داشته باشد. در مورد Pokemon، Exp Share به عنوان یک آیتم واقعی شروع شد که می‌توانید آن را به یک پوکمون اختصاص دهید تا حتی بدون درگیر شدن در یک نبرد، تجربه کسب کند. مخصوصاً برای پرورش هیولاهای سطح پایین به اعضای عادی حزب راحت بود. Exp Share در نهایت به یک آیتم تبدیل شد که امتیازات تجربه را برای کل تیم شما توزیع می کند. با شروع از Pokemon: Let’s Go، Pikachu و Let’s Go، Eevee، به عنوان مکانیک پیش فرض در بازی تعبیه شده بود تا آیتمی که برای به دست آوردن آن نیاز داشتید.

با این حال، این افزودنی نبود که منحصر به Pokemon باقی بماند. فقط در سال گذشته، Xenoblade Chronicles 3 و One Piece Odyssey هر دو نسخه خود را از Exp Share ارائه کردند. این بازی ها دارای شخصیت های متعدد با توانایی های متمایز هستند که برای تشویق بازیکنان به آزمایش آنها کافی است. مخصوصاً در Xenoblade 3، نادیده گرفتن قهرمانان خود (عضو حزب هفتم) در حالی که کلاس های شخصیتی زیادی برای امتحان وجود داشت، تقریباً جنایتکارانه به نظر می رسید. همه اعضای حزب اصلی شما آنجا هستند تا بمانند، اما حتی برای سخت‌کوش‌ترین بازیکن هم کار سختی است که هر یک از Heroes را جداگانه بالا ببرد. با اجازه دادن به قهرمانان برای جمع آوری امتیازات تجربه حتی زمانی که در جنگ نیستند، فرصت هایی برای آزمایش و تنوع باز می شود که در غیر این صورت غیرقابل دفاع بود.

حتی One Piece Odyssey، اولین باری که Bandai Namco یک بازی RPG One Piece را ایجاد کرد، به لطف این مکانیک، تجربه بسیار یکپارچه‌تری داشت. به جای نگرانی در مورد خرد کردن همه شخصیت های خود به یک سطح، می توانید با استفاده از هر شخصیتی که می خواهید در داستان پیشرفت کنید.

Exp Share به نظر یک عنصر طبیعی و خوش‌آمد در هر نقش‌بازی است که در صورت غیبت آن را بیشتر به چشم می‌آورد. به همین دلیل بود که وقتی Persona 4 را گرفتم و هیچ Exp Share پیدا نشد، بسیار ناراحت کننده بود. Persona 4 Golden در اوایل سال جاری به نینتندو سوییچ منتقل شد، اما در اصل همان نسخه 2012 است که برای پلی استیشن عرضه شد. من شروع به هوس کردن Exp Share نکردم تا اینکه عضو حزب پنجم خود را به خدمت گرفتم، در این مرحله مجبور شدم شروع به نیمکت نشینی شخصیت ها کنم. سپس سرمایه‌گذاری روی شخصیت جدید غیرعادی به نظر می‌رسید، زیرا پیوندهای اجتماعی آنها (بخش دیگری از اکوسیستم پیچیده Persona 4) بسیار کمتر از شخصیت‌هایی بود که قبلاً داشتم. حتی اگر سربازان بعدی سریع‌تر لینک‌های اجتماعی را به دست آوردند، اضافه کردن آنها به حزب همچنان یک نقطه ضعف موقتی به نظر می‌رسید، زیرا آنها فاقد پاداش‌های رزمی بودند که من با اعضای کهنه‌کار داشتم.

در ابتدا، فقدان Exp Share باعث شد تمایل کمتری به تجربه کردن داشته باشم، زیرا به این معنی است که اجازه می‌دهم سایر اعضای حزب از بقیه عقب بمانند. با این حال، متوجه شدم که اگر بخواهید می‌توانید سیاهچال‌ها را مجدداً بررسی کنید تا سطوح تمام شخصیت‌ها را خرد کنید. راه حل ایده آلی نبود، اما راهی برای خروج وجود داشت.

Exp Share باعث می شود تا دیگر نیازی به صرف زمان برای بررسی سطوح برای شخصیت هایی نباشد که در مهمانی اصلی شما نیستند. در Persona 4، من یاد گرفتم که بیشتر در سیاه چال ها بیفتم تا بتوانم به جای تکیه بر زمان هایی که برای پیشرفت داستان داشتم، با شخصیت های دیگر بازی کنم. حتی زمانی که محتوای جدید مرتبط با طرح داستانی در دسترس نیست، باید دوباره وارد شوید تا اعضای حزب را ارتقا دهید. در غیر این صورت، شما در معرض خطر عقب افتادن اعضای حزب کم استفاده هستید. به نظر می رسد که آلتوس در نهایت تصمیم گرفت که سیستم قدیمی آن نیز قدیمی است، با توجه به اینکه Persona 5 گنجانده شده است Exp Share. حداقل در حال حاضر، Persona 4 آخرین نسخه اصلی Persona است که این ویژگی را ندارد.

Fire Emblem یکی از معدود سریال هایی است که هنوز از Exp Share استفاده نمی کند (به استثنای چند مورد، مانند Path of Radiance). Fire Emblem Fates، که مشابه آخرین محصول فرنچایز، Fire Emblem Engage کار می‌کند، همچنین مرا متقاعد کرد که با دقت انتخاب کنم که چگونه با ارزش‌ترین شخصیت‌هایم را هم سطح کنم. شما نمی توانید زمان بی پایان را برای تراز کردن شخصیت ها صرف کنید. درعوض، باید برنامه ریزی کنید که کدام شخصیت ها در ماموریت اصلی قرار گیرند و کدام یک در کوئست های جانبی به سطح بالایی برسند تا با گروه همگام شوند. Fates تعداد محدودی ماموریت جانبی در هر فصل در دسترس داشت، بنابراین شما فقط چند فرصت داشتید تا قبل از رفتن به فصل بعدی کاراکترها را ارتقا دهید.

با این حال، هرگز احساس نمی‌شد که بازی به شما پیشنهاد می‌دهد که فقط از تعداد انگشت شماری از شخصیت‌ها استفاده کنید و بقیه را به دلیل ضعف‌های نوع نادیده بگیرید. بازی‌های Fire Emblem بر استراتژی تأکید دارند، بنابراین باید از واحدهایی استفاده کنید که در یک نبرد خاص بهترین عملکرد را دارند. این تصمیم آگاهانه‌تر از Persona 4 است که شما را از بالا بردن سطح شخصیت‌های دیگر باز نمی‌دارد، بلکه شما را مجبور می‌کند که برای انجام این کار تلاش کنید. در همین حال، Fates (و به طور کلی Fire Emblem) بازیکن را وادار می کند تا به دلیل نبردهای محدود، شخصیت هایی را که باید روی آنها سرمایه گذاری کند، انتخاب و انتخاب کند. همچنین به بازیکنان اجازه می‌داد بدون Exp Share آزمایش کنند، زیرا می‌توانید به جای تنها چهار واحد در یک زمان، مانند Persona، تعداد زیادی واحد را در هر نبرد کنترل کنید.

کلمه کلیدی در اینجا “سوز کردن” است. اگر بدون هیچ دلیل دیگری غیر از مزرعه XP با دشمنان بجنگید یا سیاه چال‌ها را تکرار کنید، بسیار سخت است. Fates موفق می شود از سنگ زنی جلوگیری کند زیرا ماموریت ها با هم همپوشانی ندارند. حتی اگر در حال مبارزه با دشمنان مشابهی هستید، آنها در نقشه های جدید در سناریوهای مختلف ظاهر می شوند. شما نقشه ای را برای به دست آوردن XP تکرار نمی کنید و حتی گزینه ای ندارید. به طور خلاصه، آزمایش‌هایی را که می‌توانید با بازیگران کامل انجام دهید قربانی تجربه‌ای ساده‌تر می‌کند.

من هنوز از Persona 4 لذت می بردم. در نهایت به سیاه چال ها و باز کردن قفل پیوندهای اجتماعی پایان دادم زیرا شخصیت های جدید را دوست داشتم و می خواستم از آنها استفاده کنم. با این حال، Exp Share می‌توانست این نیاز را کاهش دهد و تمرکز من را بر پیشبرد داستان حفظ کند. این باعث می‌شود که آرزو کنم بازی‌های بدون Exp Share حداقل یک جایگزین یا راه‌اندازی بهینه‌تر داشته باشند – مانند Fire Emblem، جایی که این یک تصمیم عمدی و مبتنی بر استراتژی است.

Exp Share با گذشت زمان به طور فزاینده ای در بازی های RPG رایج شده است، و من نمی توانم توسعه دهندگان را به خاطر گرایش به چیزی که تجربه کردن با شخصیت های مختلف را برای بازیکنان آسان تر می کند بدون احساس تکرار محتوا سرزنش کنم. هر زمان که یک بازی مرا مجبور به مدیریت منابع قدیمی بدون آن کند، هنوز هم حس نوستالژی دارم. با این حال، این مکانیکی است که ساعت‌ها از وقت من را با کم کردن سنگ‌زنی یکنواختی که RPG‌های نوبتی زمانی برای آن بدنام بودند، آزاد کرده است، و این قطعاً جای تشکر دارد.