Run From Mummies احتمالاً بازیکنان Power Stone را به اندازه بچه هایی که اهرام را می دزدند تحت تأثیر قرار می دهد.

هر از گاهی به میانگین سنی بازیکنان فکر می کنم که از نظر آماری تعیین می شود – الان چقدر است، 36، 37؟ امیدوارم زیر 40 سال بماند – و با نگرانی متوجه می شوم که بر اساس تخمین ها، بسیاری از افرادی که این مطلب را می خوانند احتمالاً بچه دارند. آه بچه ها! ببخشید وقتی روی صندلی می ایستم و جارو می گیرم. من هرگز وسواس ساختن نسخه های جوان تر از خود را درک نکردم. این یکی از آن خرده فرهنگ های عجیب و غریبی است که در روزنامه ها می خوانید، اما به ندرت در زندگی روزمره متوجه آن می شوید.

با این حال، من جذابیت بازی‌های co-op را که روی همان صفحه نمایش مانند Run From Mummies اجرا می‌شوند، درک می‌کنم – که به‌عنوان یک کمدی بدون خون، انتخاب خوبی برای کسانی است که از بازتولید پر سر و صدا رنج می‌برند. نگران نباشید، «مومیایی‌هایی» که در عنوان نام برده می‌شوند، فقط اجساد ساده و قدیمی هستند که در پارچه پیچیده شده‌اند، نه آن «مادران» شیطانی و مومیایی نشده‌ای که در خواربارفروشی‌ها درباره آنها شنیده‌اید.

در یوتیوب تماشا کنید

Run From Mummies یک بازی در مورد خال ها است، همانطور که Whack-A-Mole درباره خال ها است. شما و سه تن از دوستانتان توریست هایی هستید که در یک هرم غول پیکر پر از زامبی های پرسه زن، تله های میخ دار و سر مجسمه های لیزری به دام افتاده اند. تنها سلاح شما دوربین شماست – می‌توانید خرابه‌های غیرقابل مهمان‌نوازی را متحیر کنید و با یک فلاش چیزهای دیگر را سرهم کنید، که ممکن است استعاره‌ای مفید برای تأثیرات گردشگری در مکان‌های باستان‌شناسی به طور کلی باشد. گرفتن عکس به معنای ثابت ایستادن است در حالی که مثلث ناحیه ضربه از پاهای شما امتداد دارد، بنابراین سعی کنید این کار را هنگام فرار از روی تخته سنگ غلتان انجام ندهید.

نسخه نمایشی Run From Mummies در Steam وجود دارد. بازی کامل شامل هفت ناحیه است که توسط سینماتیک های دستی به هم مرتبط شده اند که دارای قدرت دو نقطه ای معقول هستند. به نظر می‌رسد که «اسرار» و «سرگذشت» برای کشف وجود دارد، اما در حالی که می‌توانم از کاوش در طرح‌بندی دیوارهای کشویی پشتیبانی کنم، مطمئن نیستم که پر کردن طومارها هدف چنین بازی‌ای باشد. من را به یاد پاور استون کلاسیک سگا دریم کست می اندازد، به جز اینکه از بالا به پایین و 2 بعدی است. البته نیمی از لذت در زمین زدن یکدیگر خواهد بود.

آیا این برای سلیقه شما زیاد است؟ فقط می توانم حدس بزنم که شما بچه های بزرگتر بین ده تا بیست ساله یا اگر بخواهید «نوجوان» دارید، که فکر می کنند دوبعدی اصلاً محبوب نیست، مادر. شاید آنها از بازی جدید ایندیانا جونز بیشتر خوشحال شوند. این کاملاً سه بعدی است و دارای بهترین اشکال چند ضلعی است که مایکروسافت می تواند از مغز همه برنامه نویسانی که در زیرزمین پنهان کرده است استخراج کند. همچنین دارای یک مکانیک عکاسی است که هدف آن عکس گرفتن از چیزها است، نه اینکه اسکلت های گرسنه را تشنج کند. این ایده کمی عجیب است، اما بیایید ببینیم به کجا منجر می شود.